Απόκτησα πρόσφατα ένα βιβλίο, που είχε τον πιο πάνω τίτλο. Μου κίνησε το ενδιαφέρον. Η συγγραφέας είναι μια ψυχολόγος. Τι ερώτημα εκτός απο καίριο είναι και πραγματικό. Συνδεδεμένο δηλαδή με την πραγματικότητα.
Για να επιβιώσει κάποιος και να αντιμετωπίσει τα καθημερινά συμβάντα-γεγονότα της ζωής δε χρειάζεται να έχει αναγκαστικά ψηλό iq, ούτε να είναι πολύ καλός π.χ στα μαθηματικά. Χρειάζεται να κάνει ελιγμούς και να είναι ψυχολογικά έξυπνος. Εξάλλου ξέρουμε ότι το παραμύθι με τον ένα τύπο νοημοσύνης είναι ξεπερασμένο. Η ζωή, σύμφωνα με την εμπειρία μου, τους τελευταίους δύο μήνες, κρύβει διάφορα. Εγώ όμως για να αντιμετωπίσω τα διάφορα, δε χρειαζόταν να είμαι έξυπνη. Συνήθως η πολλή εξυπνάδα κάνει κακό.Άμα είσαι έξυπνος, δηλαδή δουλεύει λίγο ο νους σου, γιατι εγεμίσαμε και με βλάκες, σκέφτεσαι διάφορα και πολλά! Και άμα σκέφτεσαι συνέχεια διάφορα και πολλά, φαντάζεσαι και πολλά, και αυτά είναι συνήθως αρνητικά. Άρα καλύτερα ο νους σου σε αυτά τα θέματα να είναι προσεκτικός. Τη σκέψη σίγουρα δεν μπορεί κάποιος να την ελέγξει, αλλά με πολλή άσκηση και θέληση μπορεί να την καθοδηγήσει και να τη βάλει στο σωστό δρόμο.
Πολλές φορές ακούμε ότι η θετική σκέψη είναι σημαντική και έχει θετικά αποτελέσματα. Ως αποτέλεσμα αυτού, μπορούμε να μετατρέψουμε τη σκέψη μας σε θετική, εκμεταλλευόμενοι όσο χρόνο τυχόν έχουμε στη διάθεσή μας. Ο χρόνος αυτός μπορεί να είναι μηδαμηνός, αλλά καθοριστικός.
Ας ξεχωρίσουμε λίγο τη λήψη αποφάσεων με την εξυπνάδα. Είναι μεν συνδεδεμένα μεταξύ τους τα δύο αλλά όχι αλληλοεξαρτώμενα, η εξυπνάδα δε συνεπάγεται πάντοτε ορθή λήψη αποφάσεων. Οι παράγοντες που επηρεάζουν τη διαδικασία αυτή, είναι πολλοί και πολύπλοκοι. Αν τους λάβουμε υπόψη, θα μπορέσουμε να έχουμε μια καλύτερη ζωή και να είμαστε σωστότεροι και απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στους άλλους.
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Prague
Κάνω μια δεύτερη απόπειρα (την πρώτη την ονόμασα απόπειρα αυτοκτονίας, τη δευτερή απλά την ονομάζω απόπειρα) να γράψω για την πόλη Πράγα για δύο λόγους. Πρώτο, για κάποιο λόγο, ίσως θέλημα Θεού, έχασα από τον υπολογιστή τα όσα έγραψα πριν περίπου ένα μήνα για την Πράγα και δεύτερο, ήταν κακός καιρός για να γράψω για το συγκεκριμένο θέμα εκείνη την περιόδο. Θα διερωτάστε γιατί. Εν μέσω καλοκαιριού και περιόδου διακοπών, δεν είναι σωστό να γράφω και μάλιστα να γράφω αρνητικά, για μια χώρα. Αφού η Πράγα είναι μέσα στις πρώτες προτιμήσεις των τουριστών δεν είναι σωστό εγώ, που είμαι μία στο εκατομύριο, να επηρεάσω τον ανερχόμενο τουρισμό της χώρας. Με αυτό το σκεπτικό είπα να το καθυστερήσω λίγο μπας και δικαιωθώ. Γιατί αν κατηγορούσα την πόλη Πράγα ένα μήνα πριν, μπορεί να κατηγορούσαν μετά εμένα, ότι κατέστρεψα τα οικονομικά τους όνειρα και σχέδια και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης.
Επανέρχομαι λοιπόν, ελπίζοντας ότι οι εξηγήσεις μου να ήταν σαφείς. Παράλληλα, νιώθω και κάπως περίεργα γιατί στους πλείστους άρεσε η πόλη Πράγα και μόνο εγώ φάνηκε να εκφράστηκα αρνητικά. Με τον ερχομό μας φυσικά βρέθηκαν και άλλοι που δειλά δειλά ενστερνίστηκαν την άποψή μου, ότι δηλαδή η Πόλη Πράγα ήταν ένα μαύρο χάλι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μαύρο χάλι όπως και τα πλείστα κτίρια, τα οποία είχαν μεν ωραία αρχιτεκτονική, αλλά δεν έπαψαν ούτε δευτερόλεπτο να είναι μαύρα κούζαλο, κάρβουνο ή όπως θέλετε παρομιάστέ τα.
Ερχόμενοι λοιπόν από το ταξίδι μας, εγώ ήμουν επιφυλακτική να πω ότι δε μου άρεσε η Πόλη Πράγα αφού ο περίγυρος ήταν πλήρως ενθουσιασμένος. Πόλη εξαιρετική, τέλεια, ρομαντική, πανέμορφη! Ε, με τί μούτρα και με τί επιχειρήματα πάεις εσύ να καταστρέψεις αυτή τη φανταστική- ονειρεμένη εικόνα της Πράγας που έχει ο καθένας μέσα στο μυαλό του; Το πολύ πολύ να σε πουν ιδιότροπη, ξιππασμένη, που εν καταλάβει και δεν έχει αίσθηση του ωραίου. Και ποιόν είναι το ωραίο παρακαλώ; Το μαύρο; Το πανάκριβο; Το αγενές; Μπορεί να πεις ότι είναι το κρύσταλλο, αλλά πάλι δεν είμαι και εντελώς σίγουρη. Όταν το κρύσταλλο και το πανάκριβο πάνε μαζί, ένα από τα δύο χάνει την αξία του. Έχουμε και εμείς λουκούμια Γεροσκήπου. Αλλά αν ήταν 50 ευρώ το κουτί θα άρεσαν σε κανέναν;
Τέλοσπαντων, ας μην τα μετρώ όλα με τα λεφτά, δεν είναι εξάλλου ούτε στη φύση μου. Φαίνεται και από τον τραπεζικό μου λογαριασμό άλλωστε. Ας πάμε στο κομμάτι ιστορία, μνημεία,κουλτούρα κλπ. Είχαν και αυτοί έναν Κάρολο 4ο και μία Μαρία Τερεσία και εγράψαν και ιστορία. Ακόμα λλίο εννά γράψει και εμάς ιστορία ο Μιχαήλης και η Πελλομαλού της Αίγιας της Φούξια. Αν είναι δυνατόν όλα τα ιστορικά μνημεία μιας χώρας να περιστρέφονται γύρω από δύο ονόματα και εκείνα με το ζόρι. Δεν ακούσαμε 7 μέρες εκεί άλλο όνομα από αυτά τα δυό όσο και να προσπαθήσαμε. Δηλαδή, και να εθέλαμε δεν υπήρχαν άλλοι. Ελείψαν. Από την άλλη αυτό έχει και ένα θετικό. Οτιδήποτε και να εξέχαννες, ακόμα και το όνομά σου, άμα εθυμάσουν τις δύο αυτές μαγικές λέξεις εσώθηκες. Υπήρχε περίπτωση να ελάλες κάποιου στην Πράγα ότι ήσουν απόγονος του Καρόλου του 4ου και να μη σου έστρωνε κόκκινο χαλί και να σε εκέρναν και μια μπύρα Pilsner (ξακουστή τσέχικη μπύρα την οποία πολλοί άκουσαν, λίγοι εδοκίμασαν). Μέχρι και στο Κάρλοβι Βάρυ έφτασε η φήμή τους. Έλεος. Πήγαμε εκεί για να ξεφύγουμε λίγο από την πραγματικότητα, αλλά πάλι τους βρήκαμε μπροστά μας, όπως τα φαντάσματα που μας ακολουθούν παντού.
Και στην Πόλη Δρέσδη δεν βρήκα και κάτι διαφορετικό εκτός του ότι δεν ήταν Πράγα άλλα Δρέσδη. Α! Και το ότι η μία ήταν στην Τσεχία, η άλλη στη Γερμανία. Εκείνο που μου έκανε τεράστια εντύπωση ήταν η μαυρίλλα που επικρατούσε και εκεί, μέγα κοινό σημείο. Δεν ήταν κάτι καινούριο φυσικά, αλλά δεν περίμενα πραγματικά να περνούσε και τα σύνορα της μιας χώρας αυτή η εξαιρετικά εφευρετική τεχνική, και να πηδούσε σε άλλη. Διερωτώμαι για έναν πράγμα το οποίο μου έκανε εντύπωση και από τότε δε με αφήνει να ησυχάσω (εν με κανούσαν τα άλλα προστέθηκε και αυτό που ευτυχώς όμως δεν περιμένουν εμένα για να το λύσω. Το έλυσαν μόνοι τους και όπως περιγράφω και πιο κάτω το έλυσαν με έναν τρόπο που δε θα το σκεφτόταν κανένας άλλος όσο έξυπνος και κοψονούρης και να ήταν). Έγιναν τα αγάλματα όμορφα και ωραία. Μπήκαν στη θέση τους όμορφα και ωραία. Τελικά εμαυρίσαν (ου κακό! δεν έγινε πουθενά αλλού τέτοιο πράγμα!). Ποιά η λογική του να τα φκάλλω και να κάμνω άλλα τα ίδια, πιο άσπρα, προσωσινά πάντα, και να τα βάλλω στην ίδια θέση και μετά ξανά από την αρχή η ίδια διαδικασία. Δηλαδή η εξέλιξη και το iq τους μέχρι εκεί φτάννει; Πραγματικά, κάτι τέτοιο δεν θα το έκοφκε ποττέ ο νους μου. Και αν με ρωτάτε καλλύτερα γιατί αν εσκέφτουμουν με αυτόν τον τρόπο, θα είχα όντως πρόβλημα και θα με χαρακτήριζαν και φτανή το πιο λίγο.
Τώρα να κάνω ένα μικρό, και όχι τόσο πικρόχολο σχόλιο για τους Τσέχους. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι λίγο αγενείς, απότομοι, μη εξυπηρετικοί, γενικά μούργοι, αλλά κατά τα άλλα πολύ καλοί. Δεν είδα τόσες μέρες έναν ή μία Τσέχο/α να γελά. Φυσικά μπορεί να μην έτυχε, αλλά είναι λογικό, βάσει του νόμου των πιθανοτήτων, να είσαι 7 μέρες σε έναν τόπο και να μη δεις πλάσμα του Θεού, όχι να γελάσει, να χαμογελάσει; Από σερβιτόρους, καταστηματάρχες, λεωφοριατζήδες, υπαλλήλους αεροδρομίου, receptionist στο ξενοδοχείο, όλοι ως τον έναν αγέλαστοι, σοβαροί σάννα και επαττίσαν τα καράβια τους. Ποια καράβια δηλαδή; Τζίνα τα πλοία του μαύρου χαμού στο ποταμό Μολδάβα;
Τελικά το μαύρο χρώμα κυριαρχούσε στην Πόλη Πράγα. Μαύρα κτίρια, μαύρο χάλι, μαύρος χαμός και είχε και μαύρο θεάτρο! Παντού μάυρο. Αν και στο μυαλό μου το μαύρο χρώμα συνδέθηκε με chic κατάστασεις και όχι με πένθος και κακομοιριά σε αυτή την περίπτωση οφείλω να ομολογήσω ότι συνδέθηκε με κάτι άσχημο, μίζερο και αν μη τι άλλο κακόγουστο.
Αν κάποιος με ρωτήσει τις εντυπώσεις μου από το ταξίδι αυτό θα τις πω. Εξάλλου δε χάννω ούτε κερδίζω κάτι. Όμως θέλω ο καθένας να έχει τη δική του εμπειρία σύμφωνα με το γούστο και τις προτιμήσείς του. Χαρακτηριστικός είναι ο πάρακατω διάλογος ( Α είναι ο αλλός Β είμαι εγώ):
Α:Πού επίετε διακοπές;
Β:Τσεχία.
Α:Α...Πράγα;
Β: Ε κυρίως ναι, αλλά πήγαμε και στο Κάρλοβι Βάρυ 2 μέρες.
Α:Α...(διστάζει το άτομο να εκφραστεί). Πήγα και εγώ. Αρεσέ σας;
Β: Για να πω την αλήθεια όχι.
Α: Α, ούτε εμένα ήταν μια απαίσια χώρα ούλλο μαυρίλλα, επήραν μας τζιαι τζιπάνω σε τζίνο το κάστρο-πύργο στο ύψωμα μες τες πέτρες εφκήκαν τα πόδια μου, ο καιρός ήταν χάλια άλλα μας είπαν άλλα ήβραμε και οι Τσέχοι όϊ μανα μου τέθκιο αμπάλατο λαό πρώτη φορά είδα. Φυσικά έτσι εν τούτες οι χώρες, επίες σε μια, σάννα και επίες σε ούλλες. Το ίδιο πράμα ένει. Ένα και το αυτό.
Ευτυχώς, δεν είμαι μόνη μου. Πάλι καλά που επέλεξα εγώ μόνη μου αυτό το ταξίδι και δεν μου το πρότεινε κανένας άλλος. Για να φταίω μόνο εγώ και για να αιτιόμαι μόνο τον εαυτό μου.
Α, και κάτι που δεν ταιριάζει εδώ αλλά ξέχασα να το γράψω προηγουμένως, ήταν ο ξεναγός στην πόλη Δρέσδη. Τι ξεναγός και αυτός; Ελάλε, ελάλε, ελάλε ενεσταματούσε ερώταν συνέχεια λες και θα εκαθούμασταν εξετάσεις και ενόμιζε ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να κάμεις έναν Κύπριο να ακούσει για ιστορία, μνημεία κλπ. Δεν ξέρω τι πέτυχε, αν πέτυχε. Στο τέλος, έφκαλε και ένα βιβλίο τάχα με όλη την ιστορία της πόλης στα ελληνικά για να το αγοράσουμε. Συγγραφέας ο ίδιος. Αυτό τουλάχιστον το θυμάμαι. Το όνομα του δεν έχω πρόχειρο αλλά τι σημασία έχει; Μου έμειναν τα άλλα όλα το όνομά του τι σχέση έχει;
Λυπάμαι, αν απογοήτευσα πολλούς αφού στους περισσοτερους άρεσε και θα ξαναπήγαιναν. Αν τύχει και ξαναπάτε πιείτε και ένα καφέ στην υγεία μου αφού εγώ δε θα είμαι εκεί. Όσον δε αφορά τις φωτογραφίες μια συμβουλή: μην πάρετε μαζί σας φωτογραφική χωρίς φλας γιατί με τόση μαύρίλα θα χρειαστεί και επίσης να πω ότι το Κάρλοβι Βάρυ μου άρεσε ήταν πολύ όμορφο και δε θέλω να το πάρω μάζι μου κατηγορώντας την Πόλη Πράγα.
Επανέρχομαι λοιπόν, ελπίζοντας ότι οι εξηγήσεις μου να ήταν σαφείς. Παράλληλα, νιώθω και κάπως περίεργα γιατί στους πλείστους άρεσε η πόλη Πράγα και μόνο εγώ φάνηκε να εκφράστηκα αρνητικά. Με τον ερχομό μας φυσικά βρέθηκαν και άλλοι που δειλά δειλά ενστερνίστηκαν την άποψή μου, ότι δηλαδή η Πόλη Πράγα ήταν ένα μαύρο χάλι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μαύρο χάλι όπως και τα πλείστα κτίρια, τα οποία είχαν μεν ωραία αρχιτεκτονική, αλλά δεν έπαψαν ούτε δευτερόλεπτο να είναι μαύρα κούζαλο, κάρβουνο ή όπως θέλετε παρομιάστέ τα.
Ερχόμενοι λοιπόν από το ταξίδι μας, εγώ ήμουν επιφυλακτική να πω ότι δε μου άρεσε η Πόλη Πράγα αφού ο περίγυρος ήταν πλήρως ενθουσιασμένος. Πόλη εξαιρετική, τέλεια, ρομαντική, πανέμορφη! Ε, με τί μούτρα και με τί επιχειρήματα πάεις εσύ να καταστρέψεις αυτή τη φανταστική- ονειρεμένη εικόνα της Πράγας που έχει ο καθένας μέσα στο μυαλό του; Το πολύ πολύ να σε πουν ιδιότροπη, ξιππασμένη, που εν καταλάβει και δεν έχει αίσθηση του ωραίου. Και ποιόν είναι το ωραίο παρακαλώ; Το μαύρο; Το πανάκριβο; Το αγενές; Μπορεί να πεις ότι είναι το κρύσταλλο, αλλά πάλι δεν είμαι και εντελώς σίγουρη. Όταν το κρύσταλλο και το πανάκριβο πάνε μαζί, ένα από τα δύο χάνει την αξία του. Έχουμε και εμείς λουκούμια Γεροσκήπου. Αλλά αν ήταν 50 ευρώ το κουτί θα άρεσαν σε κανέναν;
Τέλοσπαντων, ας μην τα μετρώ όλα με τα λεφτά, δεν είναι εξάλλου ούτε στη φύση μου. Φαίνεται και από τον τραπεζικό μου λογαριασμό άλλωστε. Ας πάμε στο κομμάτι ιστορία, μνημεία,κουλτούρα κλπ. Είχαν και αυτοί έναν Κάρολο 4ο και μία Μαρία Τερεσία και εγράψαν και ιστορία. Ακόμα λλίο εννά γράψει και εμάς ιστορία ο Μιχαήλης και η Πελλομαλού της Αίγιας της Φούξια. Αν είναι δυνατόν όλα τα ιστορικά μνημεία μιας χώρας να περιστρέφονται γύρω από δύο ονόματα και εκείνα με το ζόρι. Δεν ακούσαμε 7 μέρες εκεί άλλο όνομα από αυτά τα δυό όσο και να προσπαθήσαμε. Δηλαδή, και να εθέλαμε δεν υπήρχαν άλλοι. Ελείψαν. Από την άλλη αυτό έχει και ένα θετικό. Οτιδήποτε και να εξέχαννες, ακόμα και το όνομά σου, άμα εθυμάσουν τις δύο αυτές μαγικές λέξεις εσώθηκες. Υπήρχε περίπτωση να ελάλες κάποιου στην Πράγα ότι ήσουν απόγονος του Καρόλου του 4ου και να μη σου έστρωνε κόκκινο χαλί και να σε εκέρναν και μια μπύρα Pilsner (ξακουστή τσέχικη μπύρα την οποία πολλοί άκουσαν, λίγοι εδοκίμασαν). Μέχρι και στο Κάρλοβι Βάρυ έφτασε η φήμή τους. Έλεος. Πήγαμε εκεί για να ξεφύγουμε λίγο από την πραγματικότητα, αλλά πάλι τους βρήκαμε μπροστά μας, όπως τα φαντάσματα που μας ακολουθούν παντού.
Και στην Πόλη Δρέσδη δεν βρήκα και κάτι διαφορετικό εκτός του ότι δεν ήταν Πράγα άλλα Δρέσδη. Α! Και το ότι η μία ήταν στην Τσεχία, η άλλη στη Γερμανία. Εκείνο που μου έκανε τεράστια εντύπωση ήταν η μαυρίλλα που επικρατούσε και εκεί, μέγα κοινό σημείο. Δεν ήταν κάτι καινούριο φυσικά, αλλά δεν περίμενα πραγματικά να περνούσε και τα σύνορα της μιας χώρας αυτή η εξαιρετικά εφευρετική τεχνική, και να πηδούσε σε άλλη. Διερωτώμαι για έναν πράγμα το οποίο μου έκανε εντύπωση και από τότε δε με αφήνει να ησυχάσω (εν με κανούσαν τα άλλα προστέθηκε και αυτό που ευτυχώς όμως δεν περιμένουν εμένα για να το λύσω. Το έλυσαν μόνοι τους και όπως περιγράφω και πιο κάτω το έλυσαν με έναν τρόπο που δε θα το σκεφτόταν κανένας άλλος όσο έξυπνος και κοψονούρης και να ήταν). Έγιναν τα αγάλματα όμορφα και ωραία. Μπήκαν στη θέση τους όμορφα και ωραία. Τελικά εμαυρίσαν (ου κακό! δεν έγινε πουθενά αλλού τέτοιο πράγμα!). Ποιά η λογική του να τα φκάλλω και να κάμνω άλλα τα ίδια, πιο άσπρα, προσωσινά πάντα, και να τα βάλλω στην ίδια θέση και μετά ξανά από την αρχή η ίδια διαδικασία. Δηλαδή η εξέλιξη και το iq τους μέχρι εκεί φτάννει; Πραγματικά, κάτι τέτοιο δεν θα το έκοφκε ποττέ ο νους μου. Και αν με ρωτάτε καλλύτερα γιατί αν εσκέφτουμουν με αυτόν τον τρόπο, θα είχα όντως πρόβλημα και θα με χαρακτήριζαν και φτανή το πιο λίγο.
Τώρα να κάνω ένα μικρό, και όχι τόσο πικρόχολο σχόλιο για τους Τσέχους. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι λίγο αγενείς, απότομοι, μη εξυπηρετικοί, γενικά μούργοι, αλλά κατά τα άλλα πολύ καλοί. Δεν είδα τόσες μέρες έναν ή μία Τσέχο/α να γελά. Φυσικά μπορεί να μην έτυχε, αλλά είναι λογικό, βάσει του νόμου των πιθανοτήτων, να είσαι 7 μέρες σε έναν τόπο και να μη δεις πλάσμα του Θεού, όχι να γελάσει, να χαμογελάσει; Από σερβιτόρους, καταστηματάρχες, λεωφοριατζήδες, υπαλλήλους αεροδρομίου, receptionist στο ξενοδοχείο, όλοι ως τον έναν αγέλαστοι, σοβαροί σάννα και επαττίσαν τα καράβια τους. Ποια καράβια δηλαδή; Τζίνα τα πλοία του μαύρου χαμού στο ποταμό Μολδάβα;
Τελικά το μαύρο χρώμα κυριαρχούσε στην Πόλη Πράγα. Μαύρα κτίρια, μαύρο χάλι, μαύρος χαμός και είχε και μαύρο θεάτρο! Παντού μάυρο. Αν και στο μυαλό μου το μαύρο χρώμα συνδέθηκε με chic κατάστασεις και όχι με πένθος και κακομοιριά σε αυτή την περίπτωση οφείλω να ομολογήσω ότι συνδέθηκε με κάτι άσχημο, μίζερο και αν μη τι άλλο κακόγουστο.
Αν κάποιος με ρωτήσει τις εντυπώσεις μου από το ταξίδι αυτό θα τις πω. Εξάλλου δε χάννω ούτε κερδίζω κάτι. Όμως θέλω ο καθένας να έχει τη δική του εμπειρία σύμφωνα με το γούστο και τις προτιμήσείς του. Χαρακτηριστικός είναι ο πάρακατω διάλογος ( Α είναι ο αλλός Β είμαι εγώ):
Α:Πού επίετε διακοπές;
Β:Τσεχία.
Α:Α...Πράγα;
Β: Ε κυρίως ναι, αλλά πήγαμε και στο Κάρλοβι Βάρυ 2 μέρες.
Α:Α...(διστάζει το άτομο να εκφραστεί). Πήγα και εγώ. Αρεσέ σας;
Β: Για να πω την αλήθεια όχι.
Α: Α, ούτε εμένα ήταν μια απαίσια χώρα ούλλο μαυρίλλα, επήραν μας τζιαι τζιπάνω σε τζίνο το κάστρο-πύργο στο ύψωμα μες τες πέτρες εφκήκαν τα πόδια μου, ο καιρός ήταν χάλια άλλα μας είπαν άλλα ήβραμε και οι Τσέχοι όϊ μανα μου τέθκιο αμπάλατο λαό πρώτη φορά είδα. Φυσικά έτσι εν τούτες οι χώρες, επίες σε μια, σάννα και επίες σε ούλλες. Το ίδιο πράμα ένει. Ένα και το αυτό.
Ευτυχώς, δεν είμαι μόνη μου. Πάλι καλά που επέλεξα εγώ μόνη μου αυτό το ταξίδι και δεν μου το πρότεινε κανένας άλλος. Για να φταίω μόνο εγώ και για να αιτιόμαι μόνο τον εαυτό μου.
Α, και κάτι που δεν ταιριάζει εδώ αλλά ξέχασα να το γράψω προηγουμένως, ήταν ο ξεναγός στην πόλη Δρέσδη. Τι ξεναγός και αυτός; Ελάλε, ελάλε, ελάλε ενεσταματούσε ερώταν συνέχεια λες και θα εκαθούμασταν εξετάσεις και ενόμιζε ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να κάμεις έναν Κύπριο να ακούσει για ιστορία, μνημεία κλπ. Δεν ξέρω τι πέτυχε, αν πέτυχε. Στο τέλος, έφκαλε και ένα βιβλίο τάχα με όλη την ιστορία της πόλης στα ελληνικά για να το αγοράσουμε. Συγγραφέας ο ίδιος. Αυτό τουλάχιστον το θυμάμαι. Το όνομα του δεν έχω πρόχειρο αλλά τι σημασία έχει; Μου έμειναν τα άλλα όλα το όνομά του τι σχέση έχει;
Λυπάμαι, αν απογοήτευσα πολλούς αφού στους περισσοτερους άρεσε και θα ξαναπήγαιναν. Αν τύχει και ξαναπάτε πιείτε και ένα καφέ στην υγεία μου αφού εγώ δε θα είμαι εκεί. Όσον δε αφορά τις φωτογραφίες μια συμβουλή: μην πάρετε μαζί σας φωτογραφική χωρίς φλας γιατί με τόση μαύρίλα θα χρειαστεί και επίσης να πω ότι το Κάρλοβι Βάρυ μου άρεσε ήταν πολύ όμορφο και δε θέλω να το πάρω μάζι μου κατηγορώντας την Πόλη Πράγα.
Αγόρια-Κορίτσια μπορούν να είναι φίλοι;
Με αφορμή τα όσα διάβασα σχετικά με το πιο πάνω θέμα προβληματίστηκα και είπα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου. Πολύπλοκο, ίσως και πολυσυζητημένο θέμα όμως νιώθω την ανάγκη να πω κάτι.
Σίγουρα υπάρχουν σημαντικές και πολλές φορές αγεφύρωτες διαφορές, μεταξύ των δύο φύλων. Αυτό συμβαίνει βέβαια με όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το φύλο τους. Άρα το θέμα δεν είναι αυτό, αν ταιριάζει δηλαδή ως φίλος ένα αγόρι με ένα κορίτσι, αλλά το αν θα δημιουργηθεί κάποτε με τη πάροδο του χρόνου, κάτι "άλλο"΄, όχι φιλικό μεταξύ των δύο. Κάτι τέτοιο κάποιες φορές δεν είναι ανησυχητικό, αντίθετα είναι θεμιτό και φυσιολογικό. Κάποιες άλλες φορές όμως, διάφορες περιστάσεις το απαγορεύουν, συνεπώς δεν το επιτρέπουν.
Οι θεωρίες πάντα ήταν καλές, για εκείνους όμως που τις αγαπούσαν και τις εφάρμοζαν. Όχι για όλους. Θα προσπαθήσω να μιλήσω για μένα και ελπίζω να τα καταφέρω.
Έχω ένα ΦΙΛΟ αγόρι, είμαστε και οι δύο 26 χρονών και γνωριζόμαστε από 16. Το πως γνωριστήκαμε είναι τεράστια, περίεργη, απίθανη, απίστευτη ιστορία αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το τι ακολούθησε. Είναι ο καλύτερος μου φίλος και δεν έχει αναπτυχθεί ΠΟΤΕ κάτι παραπάνω από φιλία μεταξύ μας. Εγώ είμαι παντρεμένη τώρα, αυτός σοβαρά (πολύ σοβαρά) δεσμευμένος. Τον υπεραγαπώ και του χρωστώ πολλά. Δεν ξέρω αυτός. Δέκα χρόνια ήταν αρκετά για να μου αποδείξουν ότι και η καλύτερη μου φίλη, που την έβλεπα δέκα φορές την ημέρα, δεν μπορούσε να αντικαταστήσει τη σχέση που είχα με αυτό τον άνθρωπο. Ότι είχα, απορία, πρόβλημα, δίλημμα πάντα έτρεχα εκεί. Κοντά στα άλλα οφείλω να πω και ευχαριστώ γιατί με κάποιο τρόπο κωμικό ή σοβαρό βρίσκαμε πάντα μια λύση. Τα λόγια περιττεύουν. Θέλω να είναι πάντα καλά, υγιής, ευτυχισμένος και γενικά να έχει ότι θετικό επιθυμεί. Ο Θεός θα είναι πάντα μαζί του, είμαι σίγουρη!
Σίγουρα υπάρχουν σημαντικές και πολλές φορές αγεφύρωτες διαφορές, μεταξύ των δύο φύλων. Αυτό συμβαίνει βέβαια με όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το φύλο τους. Άρα το θέμα δεν είναι αυτό, αν ταιριάζει δηλαδή ως φίλος ένα αγόρι με ένα κορίτσι, αλλά το αν θα δημιουργηθεί κάποτε με τη πάροδο του χρόνου, κάτι "άλλο"΄, όχι φιλικό μεταξύ των δύο. Κάτι τέτοιο κάποιες φορές δεν είναι ανησυχητικό, αντίθετα είναι θεμιτό και φυσιολογικό. Κάποιες άλλες φορές όμως, διάφορες περιστάσεις το απαγορεύουν, συνεπώς δεν το επιτρέπουν.
Οι θεωρίες πάντα ήταν καλές, για εκείνους όμως που τις αγαπούσαν και τις εφάρμοζαν. Όχι για όλους. Θα προσπαθήσω να μιλήσω για μένα και ελπίζω να τα καταφέρω.
Έχω ένα ΦΙΛΟ αγόρι, είμαστε και οι δύο 26 χρονών και γνωριζόμαστε από 16. Το πως γνωριστήκαμε είναι τεράστια, περίεργη, απίθανη, απίστευτη ιστορία αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το τι ακολούθησε. Είναι ο καλύτερος μου φίλος και δεν έχει αναπτυχθεί ΠΟΤΕ κάτι παραπάνω από φιλία μεταξύ μας. Εγώ είμαι παντρεμένη τώρα, αυτός σοβαρά (πολύ σοβαρά) δεσμευμένος. Τον υπεραγαπώ και του χρωστώ πολλά. Δεν ξέρω αυτός. Δέκα χρόνια ήταν αρκετά για να μου αποδείξουν ότι και η καλύτερη μου φίλη, που την έβλεπα δέκα φορές την ημέρα, δεν μπορούσε να αντικαταστήσει τη σχέση που είχα με αυτό τον άνθρωπο. Ότι είχα, απορία, πρόβλημα, δίλημμα πάντα έτρεχα εκεί. Κοντά στα άλλα οφείλω να πω και ευχαριστώ γιατί με κάποιο τρόπο κωμικό ή σοβαρό βρίσκαμε πάντα μια λύση. Τα λόγια περιττεύουν. Θέλω να είναι πάντα καλά, υγιής, ευτυχισμένος και γενικά να έχει ότι θετικό επιθυμεί. Ο Θεός θα είναι πάντα μαζί του, είμαι σίγουρη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)